Kandyzowana skórka pomarańczowa

Niezastąpiony dodatek do świątecznych makowców, do kawowych muffinek, do czekoladowych ciast. W sieci jest wiele przepisów na ten specjał, ja przyrządzam go tak, jak robiła to moja mama w dawnych czasach, kiedy pomarańcza była prawdziwym rarytasem i obowiązkowo wykorzystywało się ją w całości. Pamiętam, że nawet pestki sadziłam w doniczkach i hodowałam z nich rachityczne drzewka, które przez jakiś czas rosły, a potem kończyły żywot nagle lecz spodziewanie, bo w moim domu rodzinnym wytrzymywały tylko bardzo odporne rośliny, którym niestraszny był ani brak wody, ani wszędobylski kot.

Cóż, nie mam ręki do roślin doniczkowych, ale za to umiem zrobić całkiem niezłą skórkę pomarańczową :-)

Chuda


Składniki:

• dwie pomarańcze
• 1 szklanka wody
• 0,5 szklanki cukru

Sposób przygotowania:

Pomarańcze muszą być nieduże, z dość cienką i zdrową skórką. Szoruję je szczoteczką pod dobrze ciepłą wodą, a następnie wkładam do niedużego naczynia i polewam wrzącą wodą z czajnika. Zostawiam we wrzątku na dwie minuty, wyjmuję, odkładam na bok, aby wystygły.

Następnie robię cztery nacięcia wzdłuż owocu, zdejmuję skórkę w czterech częściach, wkładam ją do garnuszka i zalewam przegotowaną wodą. Zostawiam na kilkanaście godzin, kilka razy zmieniając wodę.

Pomarańcze zjadam w trakcie.

Po odlaniu wody i opłukaniu skórki na sicie wycinam nadmiar białej błonki, jeśli jest wyraźnie gruba. W rondelku zagotowuję wodę z cukrem, gotuję 10 minut, wkładam do niej skórkę i na małym ogniu gotuję ok. 45 minut, aż syrop zgęstnieje, a skórka zrobi się szklista.

Do wyparzonego słoiczka wkładam gorącą skórkę, zalewam ją syropem, zakręcam i odstawiam do wystygnięcia. Zasadniczo cukier powinien ją dobrze zakonserwować, ale strzeżonego Pan Bóg strzeże – wolę przechowywać ją w lodówce. Jeden mały słoiczek nie zabiera dużo miejsca.

Kroję w kostkę dopiero przed dodaniem do wypieków.