Pierniczki Kuronia

W tym roku upiekłam pierniczki z przepisu sprawdzonego przez moją siostrę Agnieszkę (pozdrawiam! :) Ciasto jest idealne: twarde ale sprężyste, nie klei się, nie trzeba zagniatać go wcześniej. Pachną obłędnie miodowo. Mają zmięknąć na powietrzu w ciągu kilku dni - cieżko to widzę, bo dziś mija druga doba od upieczenia, a one, jeden po drugim, teleportują się do innego wymiaru. Cóż, są pierniczki, które nigdy nie zmiękną, bo nie zdążą.

Dopisane: zmiękły! zdążyły! po tygodniu w misce, z której ulatniały się stopniowo, zostało kilka sztuk - i dziś są miękkie. To znaczy, hm, BYŁY miękkie ;-)

Składniki:

• 500 g mąki
• 125 margaryny
• 1 szklanka cukru pudru
• 1 jajko
• 1 łyżeczka sody
• 0,5 szklanki płynnego miodu
• przyprawa do piernika (40 g)

Sposób przygotowania:

Miód, margarynę i przyprawę wkładam do rondelka, rozpuszczam na wolnym ogniu i odstawiam do ostygnięcia.

Do miski przesiewam mąkę, mieszam ją z cukrem i sodą, wlewam płynną masę, dodaję jajko. Zagniatam ciasto, rozwałkowuję i wykrawam pierniczki. Układam na natłuszczonej blasze. Piekę ok. 15 minut w temp. 175 stopni z termoobiegiem. Po wyjęciu z pieca delikatnie podważam nożem każde ciasteczko - są mięciutkie, po chwili twardnieją. Następnie umieszczam je w niedostępnym miejscu, bo pachną tak, że można je pożreć razem z blachą. Te, które ocaleją, dekoruję po ostygnięciu.

Polewa z tuby, której użyłam, ma konsystencję żelu - potrzebuje przynajmniej dobę, żeby zaschnąć z wierzchu, ale w środku pozostaje miękka. Nie łamie się i nie odpada jak zaschnięty lukier, ale lepiej nie układać ciastek piętrowo. Nadaje się do dekoracji suchych powierzchni.