Pieczone obwarzanki

Są to raczej prawie obwarzanki, ze względu na mizernych rozmiarów dziurkę w środku, ale za to wstęp jest rekordowo długi.

Rozkruszyłam drożdże do miski, roztarłam z cukrem, dolałam odrobinę mleka i posypałam po wierzchu mąką. Po kwadransie zajrzałam pod ściereczkę.

Nic.

Nawet śladu aktywności.

- „Zepsute” – pomyślałam i wyjęłam drugie opakowanie z lodówki. Taka byłam przewidująca.

Tym razem poszło dobrze. Ruszyły. Dodałam rozczyn do przygotowanych składników, zagniotłam ciasto i odstawiłam do wyrośnięcia.

Jakąś godzinę później zajrzałam do miski.

Ciasto miało dokładnie ten sam rozmiar co na początku. Nie urosło nawet na milimetr.

- „Podłe!” – przeklęłam w myślach felerne drożdże. Pierwszy raz w życiu widziałam ciasto drożdżowe, które w ogóle nie zwiększyło objętości.

Coś mnie tknęło. Spróbowałam kawałeczek.

Sporządzone przeze mnie ciasto było doskonałym dowodem na znaną wszystkim gospodyniom prawdę, że sól zabija drożdże. 

W związku z tym zapisuję złotą myśl „Nie stawiaj obok siebie pudełek z solą i cukrem. Nie ważne, jak bardzo się różnią, i tak możesz się pomylić. I to dwa razy.”

Ale, że jestem raczej uparta, to następnego dnia podjęłam kolejną próbę. Bardzo udaną smakowo, niemniej problemy pojawiły się podczas formowania.

- Ja! Ja będę zagniatała! – wykrzyknęła Jagoda przysuwając krzesło do blatu. Co istotne, Jagoda nie ukończyła jeszcze nawet trzech lat, więc wszelka jej pomoc jest bardzo dyskusyjna.

Po chwili nastąpiło nieuniknione:

- Ja będę wałkowała!

- Ja będę wycinała!

- Ja będę układała!

I w ten sposób na blasze pojawiły się straszliwe krzywulce. W dodatku z małą dziurką w środku, bo chciałam upiec wszystkie za jednym zamachem.

Ale i tak polecam, bo nie ma już po nich nawet okruszka.

Przepis znowu ze starej książki bez okładki, którą zaczynam coraz bardziej lubić.

Receptura mówi, by na końcu obwarzanki maczać w roztopionym maśle, a potem obtaczać w cukrze. Od razu powiem, że z tego rezygnuję. Ciasto i tak jest dość słodkie. Ale oczywiście wolna wola, można nawet polukrować.

Dla mnie te obwarzanki mają być zamiennikiem pączków, bo nie cierpię smażenia w głębokim tłuszczu. Nawet nie tyle z powodów zdrowotnych, co z wygodnictwa. O wiele przyjemniej wstawić blachę do piekarnika i patrzeć z lubością jak obwarzanki rosną, niż stać nad garnkiem z wrzącym olejem, którego zapach wnika we wszystkie kąty.

Anka

Składniki:

(12-15 sztuk, średnica kółka do wycinania ok. 7 cm)

• 250 g mąki
• szczypta soli
• 2 łyżki cukru
• 20 g drożdży
• 2 łyżki śmietany 18%
• ½ szklanki mleka
• 50 g masła
• 1 jajko + 1 żółtko do smarowania

Sposób przygotowania:

Wszystkie składniki mają być w temperaturze pokojowej, mleko dodatkowo podgrzewam, ale tak by było tylko letnie.

Drożdże rozcieram z łyżeczką cukru, dolewam łyżkę mleka, przysypuję po wierzchu mąką i odstawiam pod przykryciem w ciepłe miejsce na kwadrans.

Mąkę przesiewam, mieszam z cukrem, solą i posiekanym na kawałki miękkim masłem. Dodaję rozczyn, jajko, śmietanę i mleko (nie wlałam wszystkiego). Zagniatam elastyczne ciasto. Na początku będzie się dość mocno kleiło, jeśli zużyjecie całe mleko pewnie trzeba będzie podsypać mąką.

Ciasto wkładam do miski, przykrywam ścierką i odstawiam w ciepłe miejsce. Zazwyczaj jest to zamknięty piekarnik (nie ma ryzyka przeciągów) uprzednio podgrzany do 30 stopni lub z włączoną żarówką.

Gdy ciasto podwoi objętość (po mniej więcej godzinie, u mnie stało zbyt długo, bo mnie córka zdekoncentrowała), wyjmuję, krótko zagniatam i rozwałkowuję na grubość 1-1,5 centymetra. Wycinam kółka, w środku wycinam mniejsze kółka, układam na wyłożonej papierem do pieczenia lub wysmarowanej tłuszczem blasze i odstawiam na około 20 minut do napuszenia. Pod przykryciem, żeby nie obsychało.

Piekę około 25 minut w 180 stopniach.