Cukier waniliowy

Pierwszą choinkę w tym roku widziałam w poniedziałek, 7 listopada w salonie meblowym. Nie żeby choinki w listopadzie były czymś niespotykanym w naszym kraju, wszak zaczynają się żniwa handlowców i im szybciej przypomni się o tym klientom, tym lepiej (moje dzieci pamiętają o świętach nawet w środku lata i nie omieszkają o nich wspominać przynajmniej raz w miesiącu, więc na mnie to nie robi wrażenia), ale zdziwił mnie wybór miejsca: czy sprzedaż mebli też rośnie pod koniec roku?

Jednak niezależnie od Mikołajów szalejących w sklepach, ja o świętach też myślę z wyprzedzeniem, bo lubię sobie planować co tylko się da (a potem mamy rodzinne zapalenie płuc na stanie i wszystkie plany diabli biorą, ale to już zupełnie inna historia), więc wreszcie zrealizowałam pomysł z zeszłego roku, czyli zrobiłam sobie cukier waniliowy. Nic dziwnego, że zajęło mi to tyle czasu, przecież wyciągnięcie z szafki słoika (który kupiłam specjalnie w tym celu jakieś 2 lata temu) i wsypanie do niego cukru oraz dodanie przekrojonych lasek wanilii jest tak wyczerpującą czynnością, że musiałam się do tego porządnie przygotować psychicznie.

Ale udało się!

Proszę, oto słoiczek.

Taki cukier pięknie pachnie naturalną wanilią i można go używać w dowolnie dużych ilościach – to dobrze, bo lubię zapach wanilii w wypiekach. Aha, podana ilość cukru wynika wyłącznie z powodu pojemności słoika, którym akurat dysponowałam. Równie dobrze możecie wsypać trochę więcej lub mniej.

Anka

Składniki:

• 600 g drobnego cukru
• 2 laski wanilii

Sposób przygotowania:

Przygotowuję bardzo szczelny pojemnik.

Laski wanilii przekrawam na pół i wkładam do pojemnika (wanilia powinna być miękka i łatwo się zginać). Jeśli mi się chce to wydłubuję czubkiem noża czarne pesteczki i mieszam z cukrem - jest to wskazane, ale nie konieczne.

Zasypuję wanilię cukrem, szczelnie zamykam i odstawiam na co najmniej tydzień, a najlepiej na dwa.

Słodzę co popadnie.